θες δεν θες...

Στο τώρα ή στο χθες
όταν οι αισθήσεις… πολεμούν τις απειλές μιας λέξης
που η συγγνώμη για να κρύψει ή να διαγράψει…
χτίζει τείχους…
θες δε θες
θ’ ανακαλύψεις ότι φταις…

και εκεί
θα ‘ρθει ο συμβιβασμός, να σου γελάει
να σε κοιτάει απ’ τον καθρέφτη
ρόλους και λόγια να φυλάει
ως αντίδοτο, για του αύριο… τις πληγές
θες δε θες…

Αύριο το βράδυ στις οχτώ…

Αύριο το βράδυ στις οχτώ…



Απόσταση τα μάτια μου να παίρνουν από σένα!
σκούρα γυαλιά σε μάτια κλαμένα
και μια υποψία από χαμόγελο που φέρνει
στην πρόβα που ’κανα, μηνύματα ηττημένα

χέρια ιδρωμένα, γέλια
κι η λογική να παίρνει…
ξανά τον δρόμο ανηφορίζοντας
καθώς το σώμα μου τη σέρνει…

Αύριο το βράδυ στις οχτώ…
το μήνυμα με τη φωνή σου
που αναλύω για να βρω
αφετηρία στη λογική σου…

Αύριο το βράδυ στις οχτώ…
Είκοσι τρεις και κάτι, ώρες
δυο λόγια ψάχνω, προσπαθώ
μα τα μπερδεύω μες τις μπόρες…

της λογικής σου… κι απορώ
πως μου ζητάς να προσπεράσω
απορώ, πως θ’ αντιδράσω αν δεχθώ
γι άλλη μια φορά να πάω πάσο…

Αύριο το βράδυ στις οχτώ…
Είκοσι τρεις και κάτι, ώρες
πως το ‘’τελειώσαμε’’ θαρρώ
στους δείχτες τάζει… ανηφόρες.