Απροσδιόριστη σιωπή

Απροσδιόριστη…η αίσθηση που εμμένει
να ευθύνεται για του μυαλού τις λειτουργίες
καθώς αντλεί απ’ την παραίσθηση…γυρεύει
στηρίγματα που αποδεικνύονται, εικασίες…

Απροσδιόριστη…η αίσθηση που πλάθει
στοιχεία ελαφρυντικά για το εγώ σου,
ακατανόητο…πως γίνεται τα λάθη
μακριά να μένουν από κάθε τι, δικό σου.

Σε μαύρους κύκλους φυλακίστηκαν τα μάτια
βαθιές στο πρόσωπο ρυτίδες σχηματίσαν
καινούργια αυλάκια διεξόδου, για τα δάκρυα
που ξέπλυναν το χρώμα και κάτωχρο τ’ αφήσαν…

Τους μαύρους κύκλους, τώρα σβήνεις στον καθρέφτη
και ζεις με μάσκες που το ψέμα ξεγελούνε
όμως το μέσα σου φωνάζει πάλι…ψεύτη
θα ’ρθουν μια ώρα οι ερινύες…θα σε βρούνε…

Όταν μαζέψεις της ζωής σου τα κομμάτια
και κάποιον άλλο στον καθρέφτη αντικρίσεις…
όταν αφήσουν μόνο άλατα τα δάκρυα
τα θέλω του εαυτού σου τότε…θα γνωρίσεις…

Ίσως για πρώτη σου φορά…τον αγαπήσεις
σαν θυμηθείς πρώτη φορά…σ’ αυτά τα λόγια να γυρίσεις.

Τώρα…τον χρόνο σαν γυρίσεις
Τώρα…που λες πως…δεν καταλαβαίνεις…
όμως το θέμα…θες να κλείσεις…
κι απροσδιόριστα…σωπαίνεις.